Simon Woudwijk

Geboren in 1958

1980-1984 Kunst Academie, Rotterdam.          

Methode

De kunst van Simon Woudwijk is zonder twijfel veelzijdig te noemen. Fotografie, werken op papier, ruimtelijk werk in brons gecombineerd met hout en alledaagse materialen en niet te vergeten de schilderkunst. Juist die veelzijdigheid maakt Woudwijk tot een intrigerende kunstenaar die schijnbaar moeiteloos overschakelt van abstract naar verhalend, van het grote, expressieve gebaar in verf naar treffende, fotografische details of verstilde natuurbeelden. Wie de kunst van Simon Woudwijk op zich in laat werken, kan twee kanten op: mee gaan in het beeld dat Woudwijk je voorschotelt: je simpelweg verliezen in de vloeiende vormen, de gloeiende kleuren of het materiaal gebruik. Of op zoek gaan naar het waarom.

Wat bedoelt Woudwijk eigenlijk met zijn steeds terugkerende thema´s, het wiel, de wachter en het bootje- wat is de diepere bedoeling achter een vaak esthetische facade. Want, zoals Simon Woudwijk het zelf stelt: ´je wilt natuurlijk toch ook een mooi ding maken`. Het intrigerende aan zo´n achteloze opmerking is de estheet die hier spreekt, die enerzijds zijn hele kunstenaarsschap in dienst heeft gesteld van één enkele, prangende vraag maar er tegelijkertijd wel een fraaie zoektocht van wenst te maken.

`Wat kan kunst betekenen in deze tijd, in onze samenleving´, dat is, kort samengevat de queeste die leidraad is in het oeuvre van Simon Woudwijk. Elk werkstuk vormt onderdeel van die zoektocht naar het waarom van de kunst in al zijn geledingen, in al zijn disciplines. En met elk kunstwerk toont Woudwijk aan dat geen vorm, geen beeld constant blijft maar steeds weer verandert en steeds weer opnieuw ontdekt kan worden, geplaatst in een andere context, in een andere techniek, in de ogen van elke nieuwe toeschouwer. Zo is het de ene keer de herinnering die het beeld aantast, een ander keer de kunstenaar zelf die het beeld uiteen haalt, inzoomt en het detail een nieuw leven geeft. En dan blijkt de bestaansgrond van kunst het vermogen te zijn om het veranderlijke van het eeuwige, een eeuwenoud onderwerp van filosofen, vorm te geven en te verduidelijken.

Wetend van deze zoektocht, dringt de vraag zich op wat voor kunstenaar Woudwijk is. Een denker, getormenteerd wellicht? Niets van dat al: wanneer je zijn kunstwerken zelf bekijkt, dan zie je een schilder puur sang waarbij het uitsmeren van de verf, de druipers en de spetters, groot  plezier verraden. Dan is daar de fotograaf die speelt met sluitertijden, die tovert met licht en probeert de tijd te bevriezen op de gevoelige plaat. Het kind in de man die met takjes en steentjes bouwt, zwerft langs mystieke menhirs, zijn schatten omgiet in brons. Wie de basis thema´s van Woudwijk heeft leren kennen, kan zelf een zwerftocht beginnen langs de wielen, de stromende vormen, de wachters. En net als Simon Woudwijk delen in de  verwondering over zo´n enorme veelvormigheid die zijn simpele basisvormen telkens weer aannemen in evenzo vele zijwegen, experimenten, kunstwerken.

Zolang de verwondering duurt, blijft alles stromen.

Brenda Schipper, kunsthistoricus