Rob Weddepohl

Weddepohl op z’n best met ‘ingetogen’ kleurengamma’s

Rob Weddepohl (Warnsveld, 1934) heeft met zichzelf en met zijn omgeving strijd moeten leveren om zich geheel vrij te kunnen maken van de zakelijke wereld waarin hij verkeerde en zijn natuurlijke neiging tot schilderen te kunnen volgen. Na een aantal jaren in Australië, waar hij maar bij tijden aan die drang kon toegeven, besloot hij in 1985, terug in Nederland, alle zakelijke banden los te laten.

Waarschijnlijk liggen in zijn huidige, lyrisch abstracte, werk nog herinneringen aan het Australische landschap verborgen en wel-
licht ook aan het felle licht van Spanje, waar hij – al weer langer geleden – zijn eerste stappen op het schilderspad zette. Hoewel hij doorgaans uitgaat van een in schets aangegeven opzet, laat hij impulsief en intuïtief het schilderij zijn eigen ontwikkeling volgen.

Een zekere zelfkritiek, die de emoties zo in de hand wil houden dat het groeiende beeld zijn samenhang behoudt, is hem niet vreemd, maar soms breken zij toch uit de teugels en komt de eenheid te zeer onder spanning te staan. Dit gevecht tussen vrijheid en beheersing lijkt me de meest vruchtbare resultaten op te leveren. Als het kleurengamma enigszins ingetogen blijft: zandkleuren met wat paars of blauw, of een overheersend blauw met zwart en enkele bruinen. Het totale beeld krijgt dan ook een grotere helderheid en structuur. Of is dat een te ‘Hollandse’ wijze van kijken naar wat uit andere bronnen stamt?

Karel Levisson